İNEKLERİNİ SATIP FABRİKADA ÇALIŞTILAR ; SONUÇ HÜSRAN

İNEKLERİNİ SATIP FABRİKADA ÇALIŞTILAR ; SONUÇ HÜSRAN

Yıllardır haklı bir serzeniş vardı halk arasında, yada biz böyle kabul ediyorduk. “ Ne yapalım memlekette fabrika yok, iş sahası yok göç etmekten başka çaremiz mi var?” Dediler ve sürekli göç ettiler. Ancak fabrikada vardı, iş sahalarıda. Onlar çocuklarını batının hamburgerinin peşine takılmaktan alıkoyamsdılar. Ataları öküz gücüyle ekip topladıkları patateslerle sadece kendi ihtiyaçlarını karşılamadılar komşu ilerede pazarladılar. Besledikleri simental ırkı inekler birer fabrika idi. Zaten bitki örtüsünün ve meralarının verimi dünyada benzeri yok.

Bu söylemin yoğun olduğu Ardahan’ın Posof ilçesine fabrika da kuruldu. Ancak göç durmadığı gibi işler daha da kötüye gitti.

Fabrika yerini gurbetteki Posofluların desteğiyle Posof Belediyesi tarafında yapıldı. Altınada sanayi dükkanları yapıldı. Sonrada bu yapılan fabrika binası ücretsiz bir şekilde Ömer Uçar adında bir iş adamına tekstil fabrikası için tahsis edildi.

Buraya kadar güzel bir sıkıntı yok. Hata bu güzel gelişmenin haberini bizzat ben yaptım, sabah gazetesinde benim imzamla yayınlandı.

Sıkıntı fabrika açıldıktan sonra başladı. Şu sıralar fabrika işletmecisi Ömer Uçar ve aynı zamanda Belediye meclis üyesi de olan Fabrika müdürü Köksal Seyhan ‘a yönelik şikayetler gün geçtikçe çığ gibi büyüyor.

Ahırdaki ineklerini satarak kızını ve eşini fabrikada işe koyan ismini açıklamayan köylü vatandaşın anlatıkları içler acısı, bir yanda köylü vatandaşın saflığı ve iyi niyeti, diğer yanda fabrika yönetiminin kapitalist zihniyeti tam bir Kemal Sunal filmi.
‘Bunlar bizimle uğraşırlar ‘deyip, ismini açıklamaktan korkan mağdur köylü vatandaşa kulak verelim ne diyor?

“Ben yeni açılan tekstil fabrikası müdürü Köksal Seyhan ‘dan kızım için iş istedim. Oda ‘gelsin çalışsın, ancak ilk ay ücretsiz çalışacak ancak işi öğrenir. Sonra asgari üçten başlatırız’ dedi. Bende tamam dedim olsun hata eşimde çalışsın dedim oda olur dedi. İlk ay ücretsiz olacak şartıyla mutabık kaldık.
Sonra ay bitti, ikinci ay çalıştılar, üçüncü ay çalıştılar ne sigorta, ne de bir kuruş ücret ödemediler. Bende fabrikada çalıyorlar, ahırda ineklere bakacak kimse olmaz diye ineklerimi ve tüm hayvanlarımı sattım.
Baktım olmuyor bunlar eşim ve kızıma ne sigorta yapacaklar, nede aylıklarını ödeyecek niyetleri var kızdım ikisinide işten aldım. Şimdi çok pişmanım bunlara güvendiğim için ailece boş ahıra bakıp duruyoruz. “

Botaştan işe girme ihtimali olduğu için adının gizli kalmasını söyleyen bir başka mağdur ise, “ fabrikada sigortasız çalıştırdıkları bir kız hastalandı. Ben onu hastaneye götürdüm. Kıza sakın fabrikada çalıştığını söyleme diye tembihlediler. tekrar tekrar ‘Sakın fabrikada çalıştığını söyleme ‘ dediler. Bir başka kızda fabrikada bayıldı. Onada ‘yarım saat baygın kaldın aylığında kesilecek ‘dediler. Benimde ne sigortamı yaptılar, nede paramı tam verdiler. Bende işten ayrıldım. BOTAŞ ‘ta alım olacak onu bekliyorum, bir ümidim orada işe girmek. “Dedi.
Şimdi siz söyleyin, Devletin verdiği teşvik ve iş kur desteklerine rağmen çalışanlarına bunu reva gören fabrika yetkililerini kımamamak elde mi?

Evet insanlar yerli sanayi hayvancılıktan uzak durduğu andan itibaren işler hep ters gitti. Kapitalist sistemin ekmeğine yağ süren bizler ahırdaki fabrikayı başka endüstriyel fabrikalara tercih ettik ve korkarımki hiç uslanmayacağız.

Elimizdeki zenginliğin kıymetini ne zaman bileceğiz?. Ne zaman tekrardan çifte çubuğa sarılıp, güzel bir geleceğe beyaz bir dokunuş yapacağız?ne zaman yaşadığımız yeri cennete çevireceğiz bilemiyorum.
Avrupa’da köyde yaşamak lüks iken bizde neden çile olsun. Bunun böyle olmadığını ne zaman öğreneceğiz? Cehalet çukurunda ne zaman kurtulacağız? İnsanca yaşamak adına köyümüze ne zaman döneceğiz?