MEME İLE EYŞE NİN HİKAYESİ

Meme ile Eyşe’nin Hikâyesi
Kurtuluş Savaşı yıllarıdır. Meme, cephede vatan için tam yedi yıl askerlik yapmıştır. Bu uzun yıllar boyunca köyüne dönememiş, hasretle ailesini ve en çok da sevdiği Eyşe’yi özlemiştir.
Eşi Eyşe ise bu süre boyunca anne ve babasının yanında kalır, her gün gönlünde bir umutla Meme’nin dönüşünü bekler. Gün gelir, savaş biter, Meme terhis olur. Ancak ailesine haber vermemiştir; köyüne dönüşü bir sürpriz olacaktır.
Bir gece, ay ışığının aydınlattığı dar patikalardan at sırtında köyüne varır. Herkes uykudadır. Sessizce evine yaklaşır ve kimseyi uyandırmadan Eyşe’nin odasına girer. Onu usulca uyandırır.
Sevinçten gözleri dolan Eyşe:
— “Hemen annemle babama müjdeyi verelim!” der.
Ama Meme gülümseyerek, yorgun ve mahzun bir sesle karşılık verir:
— “Hayır Eyşe, bırak sabaha kalsın. Şimdi rahatsız etmeyelim…”
İkisi yan yana yatar, uzun ayrılığın ardından ilk kez huzurla uyumaya çalışırlar.
Fakat gece yarısı Eyşe’nin annesi Zinne, tuvalete kalkar. Kızının odasından hafif sesler duyar. İçeri baktığında, Eyşe’nin yatağında bir delikanlıyı görür. Karanlıkta Meme’yi tanımaz. Öfkeye kapılır, “namus” endişesiyle gözleri kararır. Önce eline bir taş alır ama gücü yetmez. Sonra duvarda asılı duran tüfeği kavrar.
Bir an bile düşünmeden tetiği çeker. Kurşun Meme’nin kalbine saplanır. Delikanlı yere yığılır, canını oracıkta teslim eder.
O sırada Eyşe çığlıklar içinde feryat eder:
— “Ana! Ne yaptın? O Meme’dir, senin oğlun!”
Zinne dizlerinin üzerine çöker, yaptığı hatanın ağırlığıyla yıkılır. Ancak artık her şey çok geçtir.
Bu acıklı olay, dilden dile dolaşır. Ardahan’ın ünlü dengbêjleri bu hazin hikâyeyi ağıda dönüştürür. “Meme ile Eyşe’nin Hikâyesi” böylece halkın hafızasına kazınır, kuşaktan kuşağa aktarılır.Mehmet Avşar/ Gazeteci-Yazar