Aile Bir Çatı Değil, Bir Kalpteki Giz Mehmet Avşar/ SABAH

Aile Bir Çatı Değil, Bir Kalpteki Giz

Mehmet Avşar/ SABAH

Aile olmak, aynı evde yaşamakla başlıyormuş gibi görünürsede gerçek hiç de öyle değil. Aynı sofraya oturmak, aynı eşyaları kullanmak, aynı odalarda uyumak, aynı soyadı taşımak… Bunlar, sadece fiziksel yakınlık. Gerçek bağ, görünmeyende saklıdır çünkü biz çatı altında aile olmuyoruz. Hatta aynı çatı altında yıllarca yaşasak da, hâlâ birbirimize yabancı kalabiliyoruz.

İtaat etmek, uyum sağlamak, dayanmak… Bunlar öğrenilebilir şeyler. İnsan, mecbur kaldığında her role girer. Her kurala boyun eğer. Taviz verir, susar, sabreder ama bunların hiçbiri “aile olmak” için yeterli değildir. Zira tüm bu düzenlemeler, alışkanlıklar ve pazarlıklar, tamamen yabancılar arasında da kurulabilir. Bu durumda yaşanan şey, belki bir “inşa”dır ama asla bir aile değildir.

Gerçek bir aile, bir diğerini değiştirmeye çalışmadan kabullenmekle başlar.
“Geri dönüştürmek”, “eğitmek”,
“kırmak” gibi niyetler olmadan… İnsan, kendi kalma hakkına sahip olduğunda, işte o zaman yanında duranla arasında görünmeyen bir bağ kurulur. Araya mesafe koymadan ama birbirini boğmadan… Asıl aile orada başlar.

Aile, herkesin kendini içine sıkıştırmak zorunda hissettiği bir yapı değil, birlikte büyüyebildiğin bir varoluş şeklidir. Birbirine benzemek zorunda değilsin; önemli olan, birbirinin yanında olmak istemektir. “Kâğıt üzerinde mükemmel” biriyle değil, senin için doğru olanla…

Ve bu, küçük anlarda kendini gösterir: Birlikte marketten alınan meyvelerde, tartışırken birbirine verdiğin şefkatte, karşılıklı susabilme yeteneğinde… Birinin sana dönüp, “Şapkanı tak, rüzgar var” deyişindeki binlerce kelimesiz sevgi gibi…

Aileyi bir arada tutan şeyler; kan bağı, evlilik cüzdanı, alışkanlıklar ya da gelenekler değildir, sevgidir, hoşgörüdür. Bazen sadece bir bakış, bazen aynı pencereye bakarken duyulan aynı sükûnettir.

Hayat, seni “uygunsuz” hissettirecek yüzlerce sebep sunsa da, o pencerenin önünde durup, ne o manzarayı ne de yanındaki insanı değiştirmek istememektir belki de aile…

Ben buna yürekten inanıyorum. Hatta görebiliyorum da…

Ve diliyorum ki, her birimizi kendi sıcaklığında ısıtan bir yuva nasip olsun. Çünkü aile, bir çatı değil, bir kalptir.