SIĞIRPET ÇOBANLARI

SIĞIRPET ÇOBANARI

MEMET AVŞAR/ SABAH

Bu dağların eskiden beri aşinasıyım,
Bekçileri gibidir, buraların,
birde kurdun, kuşun diyarında Sığırpet çobanları;
Bu tenha derelerin, bu vahşi kayaların
koyun ağılarından demlenen çayın buharıyla çözülür, zifiri karanlıkta düşen kırağı.
Yakamoz yerine deryaya düşen ay ışığı.
sürü peşinde sırtlarında paltoları.
göstermezler gizlidir sevdaları.

Her gün ayrı pınardan, doldurup testilerini,
Kırlara açılırlar, ipe dizilir gibi
Okuma yok, yazma yok, topraktan öğrenirler, bilmezler eski, yeni, zamanı.
her kuzu bir zamandır, baharları açan taze çiçekler gibi...

Karanlık çöker yıldızlar türkü söyler,
çobanların ıslıkları bir birine karışır, bir bilinmeze varır.
bir şenlik çöker üstüne yaylanın.
halaylı, türkülüdür yaşamları Sığırpet çobanlarının.

kayadır duruşları, yıldızlar gibi gözleri çakmak çakmak;
Önlerinde sürü, yanlarında köpek.
AH ah! şu dağların dili olsada konuşsa,
Ne badeleler atlatılar,
Kadim köyün çocukları, Sığırpet çobanları, her biri bir Arslan parçası

Peygamber mesleği demişler çobanlık,
kurt gelir, rızık ister, al git der kurda Davut peygamber,
kuzu koç olur gökyüzünde, gün gelir İsmaile kurban iner.

Seni bozmasın ne şehir, ne de çarşı,
Yamaçlarda her akşam batan güneşe karşı,
Uçan kuşları düşün, geçen dengbejleri an,
kur çilingir sofranı bir selam uçur ey çoban!
Nasıl yaşadığından, ne içip yediğinden,
Çıngırak seslerinin kayalıklara değdiğinde,
Anlat, uzun uzun.

Şehrin kirinden, pasından usanmış ruhumuza,
nasıl derman bulunur? nasıl varırız o yaylaya? söyle bana, Sığırpet çobanları,

Aşığıyım yeşil çaylarına, mavi dumanlarına, nazik çayırlarına, ovalarına, dağlarına,
Gönlümü yayla yaptım SIĞIRPET çobanlarına....

Mehmet AVŞAR.